گروه هیوده دوره هفت

یه بارم نشد ورودم به اینجا امن باشه ببینم چه فرقی داره

تعطیلی چیز خوبی نیست

باعث میشه به چیزایی فکرکنی که قرار نبوده

به تمام موندن ها و مطمئنم ها و این چرت و پرت ها

لولی دوست صاد برای تولدم نوشته بود مبارک باشه دوست ترین دوست دوست ترین دوستم

بعد من گفته بودم که چقدر خاص بود تبریکش

بعد، بعد که نه الان 

هیچ خبری از صاد ندارم همینطور که از سم و اسپر و بقیه

هیچوقت نمیفهمم این قسمت فرساینده زندگی کی تمام میشه 

از توی خرت و پرتای قدیمیم یه داستان نیمه کاره و 

کلی شعر و برنامه های مختلف بعد کنکور پیدا کردم

اینکه میخواستم عکاسی رو پیگیر ادامه بدم و 

طرح های توی سرمو به سامان برسونم

بعد هی نمیدونم چی شد

اما دیگه نه دلم میخواد عکاسی کنم _و نه میکنم ذاتا_

نه میتونم بنویسم

نه "خودم" بودن رو ادامه دادم

داشتم فکر میکردم چقدر سخته بعد از یه مدت طولانی

قوی بودن، دیگه قوی نباشی

باید قوی باشی که ادامه بدی 

اما دیگه توانشو نداری

زیادی غم انگیزه داستان

دلم ارامش خونه بابابزرگ رو میخواد تو این بارونای دلبر زمستون

که بشینم توی مهمون خونه، رو به حیاط کتاب بخونم و چایی هل دار بخورم

دلم یه سری فیلم خوب میخواد با یه دوست خوب که بشینیم باهم ببینیم

دلم یه  پیاده روی طولانی میخواد که از خنده نتونیم روی پاهامون بمونیم

دلم برای خودم میسوزه وقتی چیزایی که میخوام اینقدر دم دستی ان اما دورن

دور تر از امید که این روزا نیست و نابود شده پس ذهنم 

یلدا و شب سال نو مرا به اندازه هزار یال افسرده میکنند

انگار که جلا دهنده ای چیزی به بدبختی و تنهایی مان زده باشیم همه چیز براق تر است 

من جای خوبی از شهر زندگی میکنم اما هوا که سردتر شده زباله گرد ها و بچه های کار را دور وبر خانه میبینم

اینکه یک سری ادم ها تنهایی شان یا بی پولیشان امشب پررنگ تر بود اشک مرا در می اورد و همین کافی است

گلنار را توی بغلم گرفته بودم که برادرت اگر دور است و امدنش قسطی است در عوض درسش را میخواند و کار میکند و حالش خوب است 

بعد انگار برادر خودم بود که نبود

برادری که تنها پشت و پناهم بوده و حالا که نیست همه چیز سخت تر میگذرد 

دخترک کوچولو به زور و پر غرور جلوی اشکش را گرفته بود من اما وا دادم وقتی ان همه دلتنگی را توی چشم هاش دیدم

حلما صورتم را با دست هایش قاب گرفت که چرا گریه میکنی؟

چرا گریه میکردم؟ دلتنگ برادری بودم که اصلا وجود نداشت؟

هیچ ایده ای ندارم 

فقط همه چیز انگار خیلی نصفه و نیمه بود

مثل من

ستوان میگفت هیچ چیز نبود و شادیمان تمام نمیشد 

راستی چرا خوشی ها اینقدر لحظه ای اند؟

چرا هیچ خوشی انقدر "جان" ندارد که حداقل یک نیم روز حالمان را خوب نگه دارد؟ 

مسخره است اما تمام این بلندترین شب را به این چیزها فکر میکردم 

دلم تنگ شده است

برای چه یا که نمیدانم

فقط این حس مزمن شاید جایی دیگر، کسی دیگر دارد خفه ام میکند

میگویم و مینویسم

این روزها بیشتر

و کودکانه ارزو میکنم کاش هفته بیشتر از هفت روز داشت

کاش روز بیشتر از 24ساعت داشت

و خودم به خودم _بالغانه_ میگویم خب حالا که نیست، قرار است همینطور دست روی دست بگذاری؟ 

وقتی نمیدانم میخواهم چه کار کنم، حتی مواردی که "میدانم" را هم فدایش میکنم 

و چه فدا کردن بی ثمر و بی اثری

چقدر رقت انگیز 

زندگی دارد از دست میرود

مثل ابی که ریخته میشود

مثل راهی که میروی و برگشت ناممکن است چون مسیرْ، تو را عوض کرده 

کلاس صبح را نرفتم

و تا کلاس بعد از ظهر جز غلت زدن و مجازی را رفرش کردن کاری انجام ندادم

شب توی تراس کوچکمان ماه را نگاه کردم و

خارجی بمرانی را چند بار گوش دادم و هربار بلند گفتم : تو بذار وقتی پاییز شد برو 

و ساج امد و برایش سوپ عدس گذاشتم

سرما خورده و بخاطر تمام شدن بیمه اش نمیتواند دکتر برود

این هم از جذابیت های زندگی مستقل است 

به طب سنتی هم اعتقاد ندارد و تمام تلاش هایم برای بهتر شدن حالش به همان سوپ بی مزه ختم میشود

گفت نیلوفر اتاق شماره 3 میخواهد بیاید پیش مان

روی کانتر نشستیم و انار خوردیم 

بهش گفتم چقدر ناامیدی مرا درخورد گرفته و ان کورسوی کم و کوچک را پیدا نمیکنم گفتم اشتباه امده ام راه را 

گفتم این مصرف کننده صرف بودن در جامعه برایم شرم اور است 

و ان اهنگ ابی که چند سال پیش خیلی دوستش داشتم و امروز بالاخره پیدایش کردم را برایش گذاشتم 

نیلوفر امد و کلی حرف زد 

حوصله ام سر رفته بود واقعا

داستان های تکراری دختر های به بلوغ عقلی نرسیده و نتایج مشابه و احساس بی حد و حصر خیانت و این ها

بعد هر دو هم فکربودیم که چقدر نمیتوانیم یک سری چیزها را درک کنیم 

باز هم روی کانتر نشسته بودیم و این بار سوپ میخوردیم

شبیه خانواده هایی هستیم که نقش کلیدی و حلال مشکلات را دارند و هیچکس نیست که موقع گرفتاری به خودشان کمک کند

به تمام روزهایی که بود و بودم و تمام اتفاقات کوچک و بزرگ سختی که پشت سر گذاشتیم فکر کردم 

و دل تنگی چند سال بعدم را از اینکه دیگر روی کانتر خانه کوچک و بدریخت اما دوست داشتنیمان نمینشینیم و انار دان نمیکنیم و حرف نمیزنیم از همه کس و همه جا دیدم

کنارم خوابیده و با گوشیش ور میرود و نامجو بیخ گوشم از حافظ میخواند که

عاشق شو ار نه روزی کار جهان سر اید 

با بچه ها درمورد موضوع همیشگی رفتن یا ماندن صحبت میکردیم 

انها میگفتند که رفتن "فرار" است و ذاتا اگر بخواهی فرار هم بکنی باید اینجا چیزی داشته باشی تا رفتنت به نتیجه برانیسد

و اصلا چرا رفتن؟ 

چرا نماندن؟

رض میگفت نمیتوانی از اصل خودت دور باشی و شاد باشی 

گفتم جایی شادم که ارزوهایم به حقیقت بپیوندند و واقعا مهم نیست کجا 

میم میگفت تو فقط غر میزنی وگرنه همه ما در این شرایط و این روزگار زندگی میکنیم 

پدرام از راه رسید و میم پرسید که واقعا رفتن موجب موفقیت میشود؟

توضیحات به طور خلاصه اینطور بود که تا جایی که میشود باید بمانی اما "مهاجرت" هم در موارد زیادی جواب است

نظرش یک چیزی بین تمام نظرات ما بود

و گفت نباید زیاد عاقل بود، عقل دست و پای ادم را میبندد 

و گفت نباید زیاد با احساسات پیش رفت، احساس انسان را مثل یک عروسک خمیری مدام تغییر میدهد

گفت که باید با قلبت تصمیم بگیری

اینطور هم مصمم پیش میروی هم سختی ها قابل تحمل میشود هم به نتیجه میرسی 

خب تو پدرام را نمیشناسی

با حرف زدنش مسخت میکند 

تقریبا هیچ کس توی دانشکده کوچکمان پیدا نمیشود که طرفدارش نباشد

من با اینکه باز هم موافق خیلی حرف ها نبودم اما دلیل قانع کننده مخالفی هم نداشتم

کلا در برابر همچین ادم هایی ضعف منطق دارم

از هیاهوی مزمن مهمانی های خانوادگی پناه بردم به اتاق بازی بچه ها

هندزفری هایم را توی گوشم گذاشتم و همراه هانسِ "عقاید یک دلقک" دلم خواست ماری برگردد و به اشک های دلقکی فکرکردم که روی دمپایی اش قهوه ریخته 

یکی از بچه ها ارام و بیصدا کنارم نشست 

پتوی روی پایم را بدون اینکه نگاهش کنم رویش کشیدم 

نگاهم کرد و با تلفن توی دستش سرگرم شد

دختر عمویم کنارم نشست 

پرسید داستان کتابت چیست؟ 

کوچکتر از ان است که بخواهم از ماری و کاتولیک ها و جنگ جهانی بگویم 

خلاصه گفتم داستان یک دلقک است که دیگر نمیتواند اجرا کند و نگفتم که همسرش رهایش کرده و با یک نفر دیگر ماه عسلش را در رم میگذراند

اما همین یک جمله به نظرم ناراحتش کرد

بحث را عوض کرد و پرسید: توی دانشگاه میتوانید گوشی ببرید

گفتم اره

گفت توی زنگ تفریح میتوانید از گوشی هایتان استفاده کنید 

نگفتم نمیگوییم زنگ تفریح فقط گفتم اره

به نظرش جالب امد 

توی فکر رفت 

گفتم گاهی برای کارها لپ تاپ هم میبریم 

بیشتر توی فکر رفت

صورتش حالتی داشت شبیه اینکه: زودتر باید رفت دانشگاه

فکر کردم چقدر رویای زیبایی توی سرش درمورد این موضوع دارد

حداقل ذهنش از دلقک بیچاره دور شد 

ابشار طلایی ها سر بن بست اطلس جنگ به پا کرده اند و رو به روی سوکیاس و کنار باشگاه خورشید دلبری را از حد گذرانده اند

امروز وقتی اتوبوس خط 79 را از دست دادم و سر لج با پاهای دردناکم تا انقلاب را پیاده رفتم، ده بار توی ذهنم به ده تا ادم مختلف گفتم : اگه این بهار لعنتی منو به کشتن نداد میگم موضوع چی بود . و بعد پس ذهنم آمد به هیاهوی جذاب این طلایی های عجیب و غریب میچربد این مردگی توامان یا نه؟

به نتیجه ای نرسیدم 

پرم از گفتن و حرفی ندارم تا این سررفتگی را برطرف کنم 

"عقاید یک دلقک" را بعد از کلی وقت تمام کردم و فکرکنم بعد از "اتحادیه ابلهان" فرساینده ترین کتاب از لحاظ زمانی بود

این حس لعنتیِ دلسوزی و غمی که برای هانس دارم میتواند اشکم را در بیاورد و از طرفی از الان_ الانی که کمتر از نیم ساعت است ان یک نفر که نمیدانم کیست سکه ای در کلاه هانس انداخته تا به اخرین سیگارش بخورد و آن را تا لبه بالایی بیاورد و اینها_ دلم برای هانس و آن عشق بی حدش به ماری تنگ شده 

و همزمان که جملات اخر را میخواندم دلم برای "آلنی" هم تنگ شد

بعد دلم خواست دوباره شروع کنم به زندگی کردن با آق اویلرها و این ها ولی فکر اینکه هزار هزار کتاب خوب است که نخوانده ام و احتمالا تا قبل از مرگم هم نمیتوانم تمامشان کنم آنقدر افسرده ام کرد که کلا بیخیال هر نوع دلتنگی برای همسایه های ذهن شلوغ پلوغم شدم

یعنی میدانی وقتی یک چیزی از حد بگذرد آدم بیخیالش میشود

امروز توی بانک ساج داشت تعریف میکرد که خیلی عصبانی است و اینکه در صورت و رفتارش پیدا نیست دلیل نمیشود که عصبانی نباشد، گفتم اتفاقا از این خونسردی تمام در لحنت پیداست عصبانیتِ وجودت چطور از حد گذشته که اینطور ارام کنارم نشسته ای

میخواهم بگویم دلتنگی هم اینطور چیزی است 

و اصلا نمیدانم چرا باز دارم درمورد همچین چیزی حرف میزنم

تصمیم گرفتم به قبل برگردم و شروع کنم به دیدن فیلم های خوب، پس "فارست گامپ" را دانلود کردم 

تا آنجایی دیدم که "بابا" دوست گامپ درحالی که هنوز درمورد میگو و این ها صحبت میکرد توی بغلش مرد 

احتمال میدهم بخاطر نجات همزمانش جایزه ای، مدال افتخاری چیزی نصیبش شود ولی به هرحال لپ تاپم را بستم و سعی کردم به اینکه چقدر دردناک است اگر بهترین دوستم وقتی دارد درمورد تنها رویایش صحبت میکند توی آغوشم از دست برود فکر نکنم_ حالا اینکه ناامیده کننده کسی برای این موضوع توی ذهنم نبود اصلا مهم نیست_ 

بعد از خداحافظی نه چندان رسمی ام با هانس رفتم که دوباره به فارست سلام کنم که دیدم حوصله هیچ رفتار و حرف دراماتیکی را ندارم

پس تصمیم گرفتم پروژه بافتم را جلو ببرم که البته نقشه های GIS دست میم است

اگر دیتیل های طرحم را ترسیم و تصحیح کنم چه؟ کاغذ ندارم . (محض رضای خدا کدام دانشجویی اسباب کار ندارد؟ فکر کن مثلا ساج بوم و آن دفترچه های کوچک اسکیسش را نداشته باشد، مسخره نیست؟)

گاهی که نه، اغلب زندگی اینطور است وقتی به شدت میخواهی کاری بکنی به احمقانه ترین شکل ممکن جلویت را میگیرد و وقتی میخواهی فقط و فقط برای خودت و ادم های توی مغزت باشی تو را شکنجه وار مجبور میکند 

 الان مغزم ارام تر است، آنقدر که فقط به نسیمی که به ابشار طلایی ها و یاس های کوچک سوکیاس میوزد فکر کنم

میم واقعا خوشبخت است

میداند معلم کلاس اولش کجاست و به دیدنش رفته و برایش گل هم گرفته

با هم کلی صحبت کرده اند و اخر سر میم فراموش کرده بگوید چقدر دوستش دارد و بعد هم خجالت کشیده برگردد تا فقط بگوید: ببخشید یادم رفت بگویم چقدر دوستتان دارم 

در تمام طول صحبتمان 4 بار به دیدار با معلمش اشاره کرد و این یعنی ملاقات خوبی را پشت سر گذاشته 

به این فکر میکنم که واقعا دلم میخواهد معلم هایم را ببینم یا نه

گاهی حس میکنم واقعا میخواهم ولی اینکه هیچ حرفی برای گفتن پیدا نکنم _که ذاتا اینطور هستم_ مرا میترساند 

پس معمولا کلا بیخیال این رفتارهای دراماتیک میشوم

برای میم خوشحالم

کمتر چیزی او را واقعا سر شوق می اورد و این دیدار یکی از ان کمتر چیزهاست 

خب 

فکر کنم بذارم موهام بلند بشه

به اسپر و سم فعلا پیام نمیدم

برای حرف زدن از هر دری با ساج هرموقع ای، حوصله دارم 

فیلم دیدن را کنار گذاشتم و دوباره به پی دی اف های بی سر و ته روی اوردم _این جز خجالت اورترین اتفاق هاست اما من اوکیم_

بستنی تراپی از بهترین گزینه های هندل کردن هرچیزی است 

مکالمات تلفنی میتوانند جذاب و دلگرم کننده باشند 

این ها توییت هایی بود که میخواستم این چند روز بزنم ولی نمیدانم چه بلایی سر هایم امده پس چاره ای جز این نداشتم 

سلام به کره شمالی 

بعد از سه روز بغض اسمان اینجا کمی دارد میبارد

رگبار میزند و بعد یک دفعه همه چی تمام میشود و دوباره

انگار که بی مهابا بغضش بشکند و بعد به خودش بگوید:" گریه نکن بیخیال درست میشه" و بعد دوباره تحملش تمام شود و بشکند

توی تراس کوچکمان نشسته ام و دهنی جریده از فریاد را پلی کرده ام

دقیقا یک هفته پیش یک سال از سفر شیرازمان گذشت که فکرنکنم جز من کسی به ان اهمیت داده باشد

به هرحال با این بغض سنگین اسمان و دم هوا و صدای شاهین خواستم خاطره ان شب کازرون را برای خودم باز، بسازم

که صاد پیام داد بیا بیرون بارون میاد

رفتم کنارش نشستم

روی بام بودیم 

یک نخ سیگاری که از علی گرفته بود را تعارف کرد، رد کردم 

سکوت کامل و بی نقصی بود 

لاک نقرآبی به ناخن هایم زدم و صاد سیگارش را کشید و به اهنگ گوش کردیم 

بعد من رفتم اتاقم و صاد هم همینجور

چند دقیقه بعد میم و رض در اتاقم را زدند که بیا بیرون بارون میاد

به همین اهنگ شاهین گوش دادیم و میم سیگار کشید و رض با نیل چت میکرد 

فکرکنم حرف زیادی نزدیم 

هرکدام برای خودمان بودیم 

شاید قبلا گفته ام اما میخواهم دوباره بگویم که ان لحظات از هر نظر در بی نهایت بودم

گفتم من واقعا دارم از این لحظه لذت میبرم 

میم دود سیگارش را در جهت مخالف من و رض بیرون داد و گفت هرچقدر به تو خوش بگذره به من ده برابر میگذره 

من جلوی هیچ پسری جز صاد سیگار نکشیدم و قرار هم نیست بکشم وگرنه شاید لذت ان شب را برای خودم ده برابر میکردم 

به هرحال الان که افتاب لاجون و بی رمق از سمت چپم خودش را کمی نشان داده حس میکنم در این بازسازی موفق بوده ام 

ساج در بی صدا ترین حالت ممکن توی اشپزخونه ناهار میخوره و 

این سعیشو برای احترام به عقاید دیگران تحسین میکنم

که البته مطمئن نیستم این سعی جز من برای چند نفر دیگه اس 

به سم تبریک گفتم تولدش رو 

و از تو پنهان نیست که چقدر استرس داشتم جوابی نگیرم

جواب گرفتم 

به اندازه تبریکم ساده بود و شاید حالا راحت تر بگویم پرونده این قضیه بسته شد 

گلنار حالا کلاس اول را_باهربدبختی که بود_ تمام کرده و به سختی میخواند 

چند قسمت از شعر های احمد رضا را توی تلفنم پیدا کردم و کمکش کردم بخواند 

و بعد خودش چند خطی از کامو را انتخاب کرد و به سختی کلمات "فرط" و "نومیدی" را خواند 

برایش معنی کلمات را توضیح دادم و همزمان به این فکر میکردم که چرا باید از کامو بخواند؟ هنوز خیلی کوچک و بی دفاع نیست دربرابر حقیقت عریانی که در نوشته های کامو است؟ 

به هرحال نتوانستم منصرفش کنم تا یادداشت دیگری پیدا کنم که بخواند

الان به عشق فکر میکنم که دختری را درگیر پسری درگیر تریاک کرده و تقریبا هرروز برایش مینویسد 

چه عاشقانه چه هجو

مخاطب نوشته هایش معشوقی است که بخاطر تریاک نمیتواند کنارش باشد

هرجوری به این باگ خلقت نگاه میکنم نشدِ محض است 

وقت تلف کردن و اب در هاون کوبیدن است

تباهی و زوال محض است و خیلی چیزهای دیگر  

مامان را بعد از کلی وقت_شاید دو هفته_ دیدم

مثل همیشه شروع کردم از هرچه که به ذهنم امد گفتم

خندیدیم

بغلش کردم و خداحافظی و حالا توی خانه ای هستم که دیوارهای قهوه ای دارد

و حس گند و تپش قلبی دارم که پروپرانول ها هم جلودارش نیستند

توییتر را برای گم کردن این حس بالا پایین کردم و به یک عکس سه نفره از صاحبان شهر نو رسیدم که یک نفرشان "پری بلنده" بود و کامنت ها که داستان های مختلفی درموردش میگفتند

بیشتر حالم بد شد

نمیدانم این حس بد که مثل سرطان به مغزم چسبیده بخاطر ان جمع خانوادگی مسخره است یا داستان چرنوبیل که ساج طاقت نمی اورد و مدام وسط نت برداری هایم اتفاقات را تعریف میکرد و من واقعا بخاطر این همه مصیبت میخواستم گریه کنم 

میدانی غم انگیزی این روز ها چیست؟

میم میگفت من از هیچ چیزی لذت نمیبرم انگار هیچ سفری خوش نمیگذرد

گفتم در واقع در لحظه خوش میگذرد و حس خوب داری اما فقط کافی است چند قدم از ان اتمسفر دور شوی تا همه چیز شبیه یک صحنه از فیلم یا یک خوابِ دور شود 

انگار همه ان اتفاقات و خنده های بلند اتفاق می افتد و تو نه در بطن ماجرا که در حاشیه، تکیه داده به دیوار نظاره اش میکنی 

خوشی مثل فوت کردن یک قاصدک پخش و پلا میشود و تو انگار هیچوقت نداشتی اش

یک همچین چیزی جئابش را دادم و به خودم و شادی هایم فکر کردم 

برای ماناتر بودن خوشی ها چه باید کرد؟

واقعا کسی میداند؟ به نظرم نه که اگر میدانست دنیا و روزگار این همه خاکستری و گرد گرفته نبود 

مهمترین رویداد زندگی دانشجویی ساج قرار بود جمعه رقم بخورد 

بعد از دو روز امد خانه 

با چشم های پف کرده و قرمز _شاید دومین بار است چشم هایش را از گریه قرمز میبینم_ گوشیش را روی زمین پرت و گفت کنسل است 

در جواب چرایی که پرسیدم گفت دعوا شد و بعد فهمیدم که دیگر نباید بپرسم

خودش وقتی ارام شود همه چیز را میگوید 

تند تند و پشت سر هم _درست مثل ترم یک_

به هرحال که من برای سخت ترین امتحان دانشجویی ام اماده میشوم و نمره اش خیلی برایم مهم است و او در نفوذناپذیرترین حالتش در این چند سال است

اگر تصمیم بگیرد تا شب اهنگ های هارد راک گوش کند 

گریه کند

به زمین و زمان فحش های عجیب و غریب و دارای محدودیت سنی بدهد

در و پنجره را بهم بکوبد

پشت به پشت سیگار بکشد یا بستنی بخورد

من حتی نمیتوانم کلمه ای ارامش بخش نثارش کنم چه برسد به اینکه بگویم بیخیال ناراحتی اش شود و بیاید دو تایی به امتحان های پشت سر هم هفته دیگر فکر کنیم و درس بخوانیم

به هرحال از نظر او _وخیلی های دیگرالبته_ من یک "خرخون" واقعی هستم و البته غیرقابل درک

اینکه هم نتوانم بغلش بگیرم و ارامش کنم هم درس بخوانم انرژی مضاعفی از من میبرد

میم دو شب پیش میگفت چرا این اتفاق ها اخر ترم ها می افتد؟ 

گفتم نمیدانم و واقعا هم نمیدانستم

هنوز هم نمیدانم

کارما است؟ تقدیر؟ قانون مورفی؟

هرچه هست زمان نشناس ترین چیز ممکنِ هستی است تا به امروز

پ.ن اینکه امده و کنار دیوار خوابیده و احتمالا با هم گروهی هایش درمورد موضوع ناراحت کننده کنسل شدن چت میکند خیلی خیلی ترسناک است

از الان تا زمانی که نمیدانم کی است باید منتظر یک انفجار طولانی مدت باشم 

از این همه تنهایی دلم برای خودم میسوزد

عجیب و دردناک میسوزد

از اینکه اگر مامان برحسب اتفاق گوشیش را جواب نداد و من هیچکس دیگری را در خانه ندارم تا به او زنگ بزنم

این ترس بی انتها که: حالا چه کار کنم؟ 

از این بغضی که بعد از راحت شدن خیالم به بدترین شکل سراغم امده 

دلم به حال خودم میسوزد

میخواهم به حال این تنهایی زشت و بدترکیب گریه کنم

مامان میگوید چرا خوابم نمیگیرد 

و من به این فکر میکنم که کدام کتابم را برای قبل از خواب پیشنهاد بدهم با اینکه میدانم از کتاب هایی که میخوانم خوشش نمی اید

کلی فکر میکنم تا اسم کتابی که درباره زندگی ملاصدرا بود را به یاد بیاورم میگویم: مردی در تبعید ابدی را تمام کردی؟

میگوید نه

میگویم دوستش نداشتی

میگوید معرکه است، نمیخواهم تمامش کنم، حالم را خوب میکند، هر از چند گاهی صفحه ای از ان را میخوانم

با خود فکر میکنم این ویژگی ام به مامان رفته، من هم نمیخواهم کتاب مورد علاقه ام تمام شود میخواهم خودم را در بهترین لحظات داستان نگه دارم و هرموقع ناراحتم به خوشی ها و عاشقی های شخصیت های داستان محبوبم فکر کنم

به رقص دو نفره هولدن و خواهرش

به نامه های النی و مارال

من تا الان مستی را تجربه نکرده ام اما قبلا گفته ام که خستگی با روان آدم چه میکند، اینطور نیست؟

حالا حس میکنم مستی از سرم پریده و به این فکر میکنم حرفی که زده ام را چطور جمع و جور کنم و البته که به هیچ جوابی نمیرسم

گاهی به داشتن قدرت اختیار شک میکنم 

فکرمیکنم این هم بازی کائنات یا خداوند یا هرکس و چیز دیگری است_من هیچوقت درمورد این چیزها مطمئن نبوده ام_ که میخواهد تو دست و پایت را بزنی و اسمش را بگذاری تلاش و بعد تمام هرچیزی را که داشته ای از تو بگیرد و فرو افتادنت را به تماشا بنشیند 

به این فکرمیکنم چقدر خوب میشد زمان هایی که از دلتنگی و دوری برای هرکس و هرجایی بغض میکردم و "خواستن" ان فرد یا مکان را درون قلبم حس میکردم

حالا اما در عین اینکه "دوست داشتن" را حس میکنم از درک "خواستن" عاجزم 

تنها در خانه کوچکم نشسته ام، مامان نیست، ساج هم نیست

از اخرین باری که میم و گیسو را دیده ام فکرمیکنم خیلی گذشته 

اما اصلا حس بدی ندارم ولی از این "حس بد نداشتن" عمیقا ترسیده و غمگینم 

حس میکنم مرده ام، در شهر راه میروم و بلیت کارتم را شارژ میکنم

مرده ام و با انسان ها معاشرت میکنم 

مرده ام و به بچه های کوچک توی خیابان لبخند میزنم بدون اینکه کش آمدن لب هایم را حس کنم

مرده ام و اهنگ های تندم قدم هایم را تندتر میکنند

مرده ام و رویاهایم اشک به چشمانم مینشاند 

همه چیز را از پشت یک پرده مه آلود میبینم و صداها را از زیر لایه سنگینی از آب

همینقدر گنگ و عصبی کننده اما قسمت ترسناکش اینجاست که عمیقا آرامم

هوا این روزها گرم ترین روزهای خود را میگذراند و این موضوع رخوت وجودی ام را تشدید میکند

کاراموزی عملا به یک فرایند فرساینده تبدیل شده

بخاطر همین مسئله تنها کاری که انجام میدادم و ابدا کار کاذبی نبود به مشکل خورده و حالا من اینجا یک غریبه ام 

"فرار از اردوگاه 14" را تقریبا تمام کردم و عملا در این روزها افسردگی را حس میکنم 

به میم گفتم هیچ چیز خوشحالم نمیکند و کارهایی که انجام دادنش حالم را خوب میکرد دیگر به هیچ دردی نمیخورد

دلم برای ادم ها تنگ نمیشود و این ترسناک ترین قسمت ماجراست 

سردرگمیِ امروز و فردا هم که هرروز بیشتر از قبل خودش را نمایان میکند 

من عملا نسبت به خود، دنیا و اطرافیانم منفعل و بدون هیچ واکنش خاصی هستم و این دوستان نزدیکم را ازرده میکند

خب، اگر قبل از این بود کلی حرف میزدم و سعی میکردم ناراحتیشان را برطرف کنم اما الان هرچه فکر میکنم کلمه مناسبی برای عذرخواهی پیدا نمیکنم پس بدون هیچ حرفی فقط نگاه میکنم که چطور عصبانی اند و چطور عصبانیتشان را خالی میکنند و میروند

من واقعا بی تجربه و نابلدم برای زندگی کردن 

اون نمیتونست گریه کنه و گفت: حس میکنم جای اون ادم توی قلبم خالیه!

گفت: من میگم، میخندم، میرقصم اما انگار اون قسمت از قلبم سوراخ شده

و من فکر کردم با این حساب قلب من سوراخ سوراخ شده 

یک ماهیچه از هم پاشیده ی اویزان 

اوه. واقعا رقت انگیز است 

دیشب یک تولد سورپرایز از طرف بچه های دبیرخانه داشتم

ادم هایی که فکرش را هم نمیکردم به خاطر من دور هم جمع بشوند_میتوانی حس کنی چقدر ممنونشان بودم؟_ همکار محترم_رفیق جان_ نبود و من این را پس ذهنم فرستادم 

ناراحت کننده بود اما خب این اتفاق افتاده و من کاری از دستم بر نمی اید

مسعود گفت:کسی که هر جا میرسد چهار زانو میزند، همین جور بمان، لطفا، همین جور خیلی خوبی 

امیر گفت: به شدت اسیب پذیر 

و مهدی گفت مرسی که اینقدر با شعوری 

به هرحال من برگشتم خانه و ساج نبود

راه رفتم تا باتری تلفنم پیغام بدهد و بعد برگشتم

ساج یک دریم کچر خیلی قشنگ برایم کادو خریده بود و باعث شد بالاخره اشکم بچکد

بعد مجبورم کرد با دکتر و دوست مشترکشان برویم شب گردی

اه. این واقعا خوب بود

و تا همین الان صحبت کردیم

از همه چیز و همه کس

و گفته ام که زندگی با ساج همینش اینقدر جذاب است؟ 

اخرین وعده غذایی که خوردم میشود پریشب

گرسنه ام و دلم هیچ نمیخواد

میخندم و شدیدا قدردان دوستانم هستم اما احساس شادی ام در لحظه پر میکشد

و بیشتر از قبل نمیدانم 

اه.  این ندانستن پیر روح و روانم را در اورده 

شاید فردا را دانشگاه نرفتم اصلا 

من وارد 24سالگی شدم و این عجیب است

حسش نمیکنم

ترسناک است از بی حاصلی

و من بیشتر از قبل نمیدانم

پی نوشت: خلاصه که جواب پیام های تبریک را ساعت 5.5 صبح 7مهر 98 دادم 

من چندمین نفری هستم که شب تولدش تا صبح بیدار است و جواب تبریک ها را 5.5 صبح میدهد؟ 

امشب بعد از کلی تقلا رفتم که کتاب جدیدی بخرم

سیم ورودی تلفن چیده شده_بدون دلیل و احتمالا غیرعمد_ پس اینترنت ندارم

فلت لپ تاپم خراب شده و صفحه اش مدام و هر لحظه تیره میشود پس نمیتوانم فیلم ببینم یا داستان کوچکی که عصر به ذهنم رسید را بنویسم 

پس تصمیم گرفتم سری به شهر کتاب بزنم و کتابی که "پدرام عزیز"  معرفی کرد را بخرم 

شهر کتابی که نزدیک خانه ام است تا قبل از این اصلا شبیه کتابفروشی نبود 

که اگر حتی یک بار سری به شهر کتابی زده باشی متوجه منظورم میشوی 

اما حالا طبقه پایین را پر از قفسه کرده بودند و تا سقف کتاب چیده بودند

غیر صمیمی و غریب بود 

به هرحال ان موقع شب نمیتوانستم بروم امادگاه 

گشتم دنبال "مرگ کسب و کار من است" 

رمان های ترجمه شده و تاریخ معاصر را تقریبا کامل گشتم

که میشد دو ردیف کامل از ان سالن بزرگ و بدترکیب 

پیدایش نکردم 

منتظر پسری شدم که راهنمای کتابفروشی است که البته فکرکنم جدیدا به تیم کتابفروشی ملحق شده 

بی صدا اسم کتاب را لب زدم 

جوری که پیدا بود کامل جای حروف را روی کیبورد حفظ نیست "مرگ" را سرچ کرد و بی صدا "نه" گفت 

"هرگز رهایم نکن" را بردم طبقه بالا و حساب کردم 

و اصلا چه اهمیتی دارد این حجم از دیتیل؟

صفحه 60 را نیمه رها کردم تا بنویسم: شدیدا دلتنگ مامان هستم 

و خب اگر این کتاب را نخوانده ای باید بگویم تا صفحه 60 هنوز هم در داستان سردرگمی و این سردرگمی کمی ترسناک است

به هرحال تو حتما اسمش را شنیده ای، میدانی؟ بخاطر نویسنده اش و این ها

بعد فکر کنم وقتی صفحه 24بودم تصمیم گرفتم لیست برنده های صلح نوبل را بخوانم

یک چیز عجیب اتفاق افتاد، ان تپش قلبی که درمورد به میم گفته بودم دیگر اتفاق نمی افتد، اتفاق افتاد

دقیقا وقتی داشتم اسم برنده و علتش را میخواندم 

بدون اینکه دقیقا بدانم شخصی که اسمش را میخوانم چه کسی است

خیلی عجیب نیست؟ 

یعنی خب بالاخره چند نفر در اغاز کتابی که با پول پس اندازشان خریده اند تصمیم میگیرند لیست برندگان صلح نوبل را سرچ کنند و بعد با خواندنش تپش قلب بگیرند؟_نه بخاطر دویدن یا مصرف بیشتر از یک فنجان نوشیدنی کافئین دار_

امروز داشتم به این فکر میکردم که مامان به خاطر اینکه اجر از دستم افتاد روی انگشت اشاره اش و ناخنش شکست و شکل اصلیش را از دست داد هیچوقت _حتی ذره ای_ سرزنشم نکرد

بعداز ظهر امد خانه ام و دیدم انگشت شستش را گذاشته لای در

کلی هم درد میکرد 

زندگی بازی های عجیبی دارد 

میترسم جوری که قلبم به یک باره تمام خون را به رگ هایم میپاشد و کمی می ایستد و دوباره_سنگین میزند_

اضطراب جانم را به لب رسانده 

دستم به کار و چشمم به خواب نمیرود

کابوس میبینم در بیداری و خواب

اینکه "ما هیچیم. هیچیم و چیزی کم" جدید نیست اما به مرحله جدیدی از نیستی رسیده ام

قلبم . قلبم ضعیف و سنگین میزند از ترس 

توی خودش مچاله میشود از ترس 

و چشم هایم هر بار که به خود می ایم پر شده اند از ترس

این نه ترس از تاریکی و ارتفاع است 

شبیه ترس نبود مامان است

کف دست و پایم یک باره عرق سرد نمیزند و تپش نمیگیرد قلبم

_همین الان همسایه بالایی اهای خبردار شجریان پسر را گذاشته، کاری به اتفاقاتی که افتاد ندارم، اما انگار این اهنگ برای پاییز به این سوکی ساخته شده_

داشتم میگفتم این ترس از ان فلج کننده هاست

بختکی که مینشیند روی سینه ات

نه قلبت میزند 

نه میتوانی بلند گریه کنی

نه محض رضای خدا از ته دل عربده بکشی این سیاهی را

لمس میکندم و من فقط میتوانم چشم هایم را بگردانم دور تا دور این ترس تمام نشدنی 

من از بی خبری

از قطع شدن این رشته نازک و پوسیده امید 

از پرت شدن توی سیاهی میترسم

مامان فاطیما بخاطر انفولانزا فوت کرد و من از ترس با صدای بلند گریه کردم

گریه کردم و ارزو کردم ساج بیاید خانه 

بیاید و شب باشد

امد و بغلم کرد و اخرین نخ سیگارش را برایم روشن کرد 

بعد خوابید و من باز هم گریه کردم

از ترس

من این روزها از خودم هم میترسم

وقتی دست های سردم را مدام بین انگشتان تپلش فشار میداد تا گرم شود گفت: خیلی سخته

حتی حالا هم میخواهم گریه کنم، این بار بخاطر اینکه نبودم

در آن همه "سختی" نبودم 

دارم پشت  سر هم به رادیو بندر تهران گوش میکنم و مدام احساسات افسار گسیخته دخترانه ام اشک میشود و بغض و من 

اصلا اجازه نمیدهم بشکند

من وقت ندارم

وقت گریه کردن، خندیدن و مریض شدن

درس ها و پروژه های اخر ترمم مانده

اگر آمده ام و مینویسم فقط بخاطر این است که بتوانم ادامه بدهم 

صداهای توی سرم آرام نمیشوند

با مامان صحبت کردیم و گریه کردیم و گیسو فقط ما را نگاه کرد

مامان گفت: من نمیخوام باور کنم، تو نمیفهمی

گفتم: من میفهمم، گفتم درک نمیکنم قبول اما میفهمم، گفتم من این درد را قبل تر کشیدم وقتی جوان تر بودم

گفتم راحت نیست، گفتم و صدایم شکست وقتی خواستم بگویم: اگه باور ادم را بگیرن چی ازش میمونه؟ 

هیچ و هیچ و این هیچ که میگویم معنی اش یک هیچ واقعی است

عصبانیم

وسط کار همه چیز را کنار گذاشتم و چسب آخر را به کاغذ نچسباندم که ثابت بماند، رفتم توی آشپزخانه و ظرف ها را داخل کابینت گذاشتم، یک سوسک مرده را از ته یکی از کابینت ها بیرون کشیدم و انداختم داخل سطل زباله

کتری را آب کردم و اجاق را روشن

قوری را پیدا کردم و بعد حس کردم میتوانم کارم را ادامه دهم، نشستم و چسب آخر را چسباندم و فکر کردم باید این چیزها را و هزار و یک چیز دیگر  را بنویسم تا ارام به من برگردد

فعلا این چیزها را داشته باش، شاید بعدا_بعدنی که معلوم نیست بیاید یا نه_ از آن هزار و یک چیز دیگر بنویسم

وقتی باید تمام تمرکزم روی درسم باشد عجیب ترین چیزها یادم می اید

روتین ترین اتفاقاتی که در زندگی ام افتاده باعث دلتنگی ام میشوند

حال مزخرفی است

مثلا وقتی داشتم با رفت و برگشت cpm AOA  سروکله میزدم یادم امد وقتی اول راهنمایی بودم میخواستم معدل ترم اولم را تخمین بزنم

تمام درس هایم را روی برگه نوشتم و جلوی هرکدام یک 19نوشتم

میخواستم تمام 19ها را جمع بزنم و برتعداد تقسیم کنم اما چشمم یادش میرفت تا کجا را جمع زده

ماشین حساب خورشیدی کوچکم را به دست دایی ام دادم و گفتم: اینایی که میگم رو جمع میزنی؟

سرتکان داد

: 19+19+19+19 .

- صبر کن، تا اخرش 19؟

سر تکان دادم، گفت: اینکه جمع زدن نداره، معدلش میشه 19

همین!! همین باعث شد دلم برایش تنگ شود

بعد حالا که دارم با تخصیص منابع و میانگین تعداد کارگران و فعالیت های بحرانی سرو کله میزنم یادم امد از مامان بزرگم_مامان مامان_ عکسی موجود است

لباس بلند صورتی یا گلبهی پوشیده و روسری سورمه ای به سر دارد

دست هایش بالا و پایین است و انگار دارد بشکن میزند، پشتش یک کمد چوبی را میشود تشخیص داد

شب عروسی است

شاید اخرین ع بزرگم است

و احتمال این شاید خیلی خیلی بالاست

چون بعد از آن مامان بزرگ، پدر بزرگ و تنها پسردایی ام در ان زمان در یک تصادف کشته شدند 

بدون اینکه ببینمشان

بعد حس کردم چقدر دلم برای مامان بزرگی که هیچوقت ندیدمش تنگ شده 

زندگی بازی های مسخره ای دارد

و امروز که زمستان ترین روز است تا به اینجا

که آسمان سفید سفید و سوز سرما سیلی میشود روی صورتم 

و درخت ها ند، انگار هیچوقت زنده نبوده اند

امروز عزادار ترم! به اندازه یک اتوبوس ادم بیشتر عزادارم

مغزم از صحنه گریه فاطیما و خواهران بزرگترش خالی نمیشود

زبانم قفل شده بود و هیچ حرفی نمیتوانستم بزنم

میخواستم کلی دعوا کنم که مرا ندید نگیر اما فقط همراهش اشک ریختم

و به این فکر کردم که عزاداری ما در این روز که زمستان ترین است تا به اینجا تمام شدنی نیست

این داغ ها هربار تازه میشوند و عفونت میکنند و این عفونت روح را حل میکند در خودش 

و تمام نمیشود

نه تا ما را تمام نکرده

به قول هوشنگ گلشیری آنقدر عزا برسرمان ریخته اند که فرصت زاری نداریم

هر صفحه اجتماعی را بالا و پایین میکنم میرسم به یک سری عکس شاد و خندان که صاحبش دیگر زنده نیست

و دوستش برایش نوشته و نوشته و اخرش گفته نبودنش را باور ندارد

مرگ از هرچیزی شنیدنی تر است این روزها

برای ادم هایی که زیر دست و پا مانده اند_ که ساج میگفت کودکان کم نبوده اند بینشان_ و برای مسافران هواپیمایی که دچار نقص فنی شده عزادارم

برای مادر فاطیما که فردا چهل روز میشود نبودنش

برای باورهایم حس عمیقی که به خاک داشتم 

من اخرین باری که عزا دار نبوده ام را به یاد نمی اورم

انگار اینجا هم در قرنطینه بوده

به هرحال بعد از نزدیک 60روز رفتم تا حلما را ببینم

انقدر دلم تنگ شده بود که بیماری و این ها نمیتوانست کنترلم کند 

با دستکش و ماسک و اسنپ از در خانه به در خانه شان رفتم 

وقتی با ذوق به طرفم دوید با صدای بلند به جای سلام گفتم:وایسا 

و جای سلام گفت:کاش کرونا نبود میتونستیم همدیگه رو بغل کنیم

تو شاید ندانی اما بگذار بگویم حلما با قد 1متری اش انگیزه زندگی من است 

دست هایم را ضدعفونی کردم، لباس هایم را عوض کردم و بی طاقت در آغوشش کشیدم

کارم منطقی نبود اما باور کن تو هم اگر لب های اویزان و چشم های غمگینش را میدیدی بی منطق میشدی 

موقع برگشتن خواست بیاید پیشم، گفتم باید از مادرت اجازه بدهی 

اجازه نداد و گفت: بذارید وقتی این بیماری رفت

بغض کرد و بغضش اشک شد و رفت توی اتاقش 

گردن کج کردم و کلی نازش را کشیدم، گفتم: مامان بخاطر خودت میگه، وقتی بیماری تمام شد بیا پیشم بمون، دوباره میریم پارک

و بغض صدایش را لرزاند وقتی گفت: این بیماری هیچوقت نمیره

انگار بند دل من بود که با هق هقش پاره میشد

لعنت به این موجود نانومتری که اینطور پاره جانم بخاطرش گریه نیفتد و من از مامان دور نمانم

دارم به تمام زمانی که برای با هم بودن از دست میدهیم فکرمیکنم 

هرروز

و دلهره این فکر امانم را بریده

صد و هفتاد و چهار بعد از کلی وقت

بعد از همه زمان هایی که توی خلسه بودم و بدون کلمه

این منم که روی زمین نشسته ام و رو به رویم پر است از جعبه ها و بوم ها و گلدان ها

و چاووشی میخواند و من بیشتر مچاله میشوم

این آخرین شبی است که در این خانه هستم، در خانه خودم

خانه ای که دیوارهای قهوه ای و کابینت های مشکی دارد. خانه ای که با 4پله به یک تراس چند متری میرسد. آنجا حرف میزدیم، ستاره ها را نگاه میکردیم و سیگار میکشیدیم

اگر بارانی بود، مهمانی تک نفره داشتم 

دیشب اسپر و سارا اینجا بودند. خندیدیم و وسایلم را جمع کردیم. بعد سارا از تمام سختی های گذشته اش گفت و اسپر ناراحت شد. من پرده اشک را توی چشم هاش دیدم.

صبح ساج رسید. بالاخره. من خواب بودم، بغلم کرد. گریه کرد. چند قطره.

صبح با یک جعبه شیرینی جلوی در خانه ای بود که از فردا دیگر خانه من نیست. گفت از کنار "مویز" رد میشده و یادش آمده که درموردش صحبت کردیم و گفت که سر راهش بوده. 

بعد انگار هیچ اتفاقی نیفتاده باشد، شروع کردیم به جمع کردن وسایل. دردناک است. این فقط یک جابجایی نیست. این یک "کندن" دردآور است.

انگار شخصیت یک سریال روتین باشم. با خنده ها و گریه های زیاد و حالا قسمت آخر شخصیت اصلی وسط خاطرات و جعبه ها گم شده. وسط آهنگ ها و فیلم ها، صداها و سکوت ها.

از همه این خانه جز وسایلم پتوس زیبایمان را میبرم و یکی از تابلوهای ساج 

_چاووشی هنوز میخواند، از حسین پناهی میخواند_

ما وقت نکردیم آخرین عکس یادگاری را بگیریم و دور حوض جلوی شاه نشین چایی بخوریم. با بیسکوییت های کرم دار کاکائویی

وقت نکردیم همدیگر را بغل کنیم 

وقت نکردیم خداحافظی کنیم

وقت نکردیم اشک بریزیم و قول بدهیم همدیگر را ببینیم

که از آرزوهای دفن شده و ته مانده امیدمان بگوییم

ما وقت نکردیم آخرین سفر را برویم

این همه وقت نکردن قلبم را تنگ میکند. گلویم را خش می اندازد

مغزم دستم را میگیرد و به سمت جعبه ها میبرد، پایم را میکشد و وسایل را جابجا میکند

و قلبم خودش را روی زمین میکشد و گریه میکند

سخت گریه میکند

و من این وسط نشسته ام به دعوای بچه گانه شان نگاه میکنم